► W XVII – XVIII wieku podobne do strusi ptaki moa, przechadzały się wśród wzgórz Nowej Zelandii. Były to wielkie nieloty, z podgromady bezgrzebieniowców.
Moa osiągały wysokość do 2,5 m. Największy z nich był wyższy niż 3 metry i ważyły ok. 250 kg. Olbrzym moa był jednym z największych ptaków, które kiedykolwiek znane były na świecie. Przed pojawieniem się człowieka, były zwierzętami, które zdominowały Nową Zelandię.
Ptakom zagrażał jeden drapieżnik, którym był potężny orzeł Haasta. Gdy na Nową Zelandię dotarli Maorysi, w ciągu kilkuset lat wytępili moa. Uważa się, że moa całkowicie wymarły w 1769, kiedy kapitan Cook wylądował w Nowej Zelandii. Wymarł też orzeł Haasta, dla którego ptaki były podstawowym pożywieniem.
Do tej pory do badań paleontolodzy, wykorzystywali tylko szkielety, na tej podstawie wyodrębnili kilkanaście gatunków. Naukowcy zebrali wiele informacji o moa z skamieniałości (kości) znaleziono w całej Nowej Zelandii. Nie mogli jednak na tej podstawie stwierdzić jak wyglądało upierzenie ptaków.
Najnowsze badania zespołu naukowców z University of Adelaide w Australii i Landcare Research na Nowej Zelandii pozwoliły pobrać próbkę DNA z całego pióra prehistorycznego ptaka. Pióra pochodzą sprzed mniej więcej 2500 lat, zostały odkryte w schroniskach skalnych i jaskiniach Nowej Zelandii. W najnowszych badaniach naukowcy poddali analizie cztery gatunki moa.
Dzięki temu ustalono, że ptaki były obdarzone podobnym, brązowym upierzeniem w różnych tonacjach, natomiast część ptaków miała dodatkowe białe końcówki piór, przez co wyglądały na nakrapiane.
Badacze porównali pióra moa ze znalezionymi w osadach piórami modrolotek czerwonoczelnych, które zasiedlają te tereny również do dzisiejszego dnia. W ten sposób mogli stwierdzić, czy pióra nie wyblakły lub nie zmieniły koloru.
Australisko-nowozelandzki zespół wykazał w ten sposób również, że DNA można pozyskiwać nie tylko z końcówki dudki, ale ze wszystkich części pióra. Pobierając tylko mały wycinek część jednego pióra, nie powodując uszkodzenia cennych okazów. Otwiera to drogę do następnych badań, które pozwolą zrekonstruować wiele wymarłych gatunków ptaków dysponując wieloma muzealnymi eksponatami.
