► Nazwa „Erythrura” pochodzi z greckiego słowa, które oznacza: czerwony ogon.
Papuzi trójbarwny jest jednym z najbardziej kolorowych łuszczaków, w naturze osiedla się na obrzeżach lasów w parkach i ogrodach. Żyje w grupach liczących do kilkunastu osobników, które żerują wspólnie w obrębie jednego rewiru. Zdecydowanie woli brzegi lasów tropikalnych i gęste obszary zielone, w obecności roślin drzewiastych, traw i lasów tropikalnych.
Opis
Papuzik trójbarwny osiąga długość od 11,5 do 12 cm długości.
Ptaki posiadają żywo niebieską maskę na twarzy. Górna część męskiego ciała jest żywo zielona, natomiast zieleń dolnej części ciała jaśniejsza. Nogi szarobrązowe, dziób czarny, oczy ciemnobrązowe, ogon czerwony. Dymorfizm płciowy jest bardzo wyraźny. Samiec ma piękny metaliczny połysk, a pióra samiczki są matowe i bez połysku. Natomiast niebieska barwa na policzkach jest u samca większa i obejmuje okolice oka czego nie widać u samic.
Śpiew ptaka jest nieco szorstki, bardzo cienki, ale harmonijny.
Przetrzymywanie
Jest gatunkiem bardzo płochliwym, dlatego trudno się aklimatyzuje w nowych hodowlach. Dopiero po około 5-6 tygodniach zaczyna uzyskiwać równowagę psychiczną.
Ptaki te mają tendencję do otłuszczenia, jeżeli mają mało ruchu, dlatego stanowczo lepiej przetrzymywać je w wolierach, ponieważ jest ptakiem bardzo ruchliwym, tam też lepiej się rozmnażają. Chętnie znosi towarzystwo innych ptaków i nie przejawia agresji co do nich i może pokojowo współistnieć z nimi pod warunkiem, że zapewnimy mu dużo miejsca, w którym znajdzie schronienie wśród gałęzi i roślinności. Woliery zewnętrzne z tymi ptakami najlepiej umieścić w nasłonecznionym miejscu zwłaszcza w godzinach porannych, odsłonięte od wiatru z 3 stron, oraz zadaszone. Ptaki te są czułe na zimno i zbyt dużą wilgoć.
Gorzej bywa w przypadku swojego gatunku, ponieważ może dochodzić do bójek, także z osobnikami innych gatunków papuzia, zwłaszcza między samcami, jeśli pomieszczenie będzie zbyt małe.
Oczywiście odnotowano udane lęgi w klatkach, które były dosyć obszerne. Klatka nie może być mniejsza niż 120x60x50cm, w innym razie papuzik nie przystąpi do zakładania gniazda
Lęgi
Samiec w czasie zalotów jest bardzo agresywny w stosunku do samicy i jego brutalne zaloty są skutkiem wyskubania piór na potylicy u samicy, natomiast nie pociąga to poważnych konsekwencji. Najchętniej ptaki te gnieżdżą się w budkach lęgowych o wymiarach 12x12x18cm. Najchętniej wykorzystywanym przez ptaka materiałem do wyścielenia budki jest włókno kokosowe, które jest wyścielone na wierzchu nazbieranymi piórkami. Samiczka składa od 3 do 5 jaj, które są wysiadywane w dzień na przemian przez oboje rodziców, natomiast nocą na jajkach siedzi samica.
Wyklucie piskląt następuje po 13-15 dniach. Pisklęta są karmione przez oboje rodziców, natomiast wylot z budki następuje po około 21-23 dniach od wyklucia. Młode ptaki po wylocie z budki posiadają matową zieloną barwę upierzenia. Usamodzielnienie młodych piskląt następuje od 3 do 4 tygodni po wylocie z budki i po tym czasie młode papuziki zaraz po usamodzielnieniu należy odseparować od rodziców, ponieważ dorosłe ptaki przystępują dosyć szybko do kolejnych lęgów i zaczynają prześladować młode osobniki. Należy obserwować młode, które przebywają w jednym pomieszczeniu, ponieważ ptaki te potrafią próbować przystępować do lęgów już na 6 miesięcy, gdzie brat może sparować się z siostrą. Hodowcy uważają, że najlepiej dopuszczać do lęgów osobniki 18 miesięczne. W czasie jednego roku papuziki przystępują trzykrotnie do wychowywania potomstwa.
Ptaki dosyć spokojnie znoszą kontrole gniazda w czasie lęgów, co prawda opuszczają gniazdo, ale zawsze do niego powracają. Z raportów hodowców w fachowych czasopismach wynika, że udało się skrzyżować papuzika trójbarwnego z papuzikiem czerwonogłowy, ostrosternym, a także amadynami wspaniałymi, ale wszystkie te mieszańce były bezpłodne.
Młode ptaki obrączkujemy w 6 -9 dnia od wyklucia, obrączkami dla małej egzotyki o rozmiarze
Pokarm
Suche ziarna to mieszanka prosa (afrykańskie, węgierskie), konopie, kanar, murzynek, mak, ryż. Bardzo chętnie jadają skiełkowane ziarna, moczone ziarno, prosa i na pół dojrzałe ziarna prosa dzikiego, nasiona traw, oraz chwastów, okazjonalnie zielonki (gwiazdnica, mniszek lekarski). Oprócz podstawowego pokarmu podajemy witaminy i mikroelementy, zmielone skorupki jaj, sepie, pokarm jajeczny, larwy mączniaka (zwłaszcza w odchowie młodych ), owoce i warzywa (jabłko i tarta marchew).
Uwielbiają rozmiękczoną w wodzie pszenicę. Są wrażliwe na niedobory witamin, a szczególnie B1 i B12, dlatego witaminy z grupy B musimy podawać raz w tygodniu. Nadmiar tej witaminy jest wydalany przez organizm ptaka i nie zachodzi obawa o skutki uboczne. Uwielbiają pluskanie się w wodzie, ale trzeba uważać, bo zbyt niska temperatura pomieszczenia, w którym się kąpią może spowodować zaziębienie ptaków.
Autor: Bastorek
